Fëmijët e vegjël që kanë përjetuar dashuri, dhembshuri, dhe kujdes nga nënat e tyre mund të jenë më të gatshëm t’i kthejnë mendimet në veprim duke qenë bujarë ndaj të tjerëve, sugjeron studimi i një Universiteti të Kalifornisë, Davis. Studimet laboratorike u bënë me fëmijë në moshat 4 dhe 6 vjeç.
Në studimet laboratorike, fëmijët e testuar në moshën 4 dhe 6 vjeç treguan më shumë gatishmëri për të dhuruar dhuratat që ata kishin fituar për fëmijët e trilluar në nevojë kur ekzistonin dy kushte – nëse ata tregonin ndryshime trupore kur u jepej mundësia për të dhuruar dhe nëse kishin pasur prindër pozitiv të cilët kanë dhënë shembull një mirësi të tillë. Studimi fillimisht përfshiu 74 fëmijë të moshës parashkollore dhe nënat e tyre. Ata u ftuan përsëri dy vjet më vonë, duke rezultuar në 54 çifte nënë-fëmijë, sjelljet dhe reagimet e të cilëve u analizuan kur fëmijët ishin 6 vjeç.
“Në të dy moshat, fëmijët me rregullim më të mirë fiziologjik dhe me nënat që shprehnin dashuri më të fortë të dhembshur dhuronin më shumë nga dhuratat e tyre,” tha Paul Hastings, profesor i psikologjisë në UC Davis dhe mentori i studentit të doktoratës që drejtoi studimin. “Nënat e dhembshura kanë gjasa të zhvillojnë marrëdhënie të ngushta emocionale me fëmijët e tyre duke siguruar gjithashtu një shembull të hershëm të orientimit prosocial drejt nevojave të të tjerëve”, thanë studiuesit në studim.
Studimi u botua në nëntor në Frontiers in Psychology: Emotion Science. Bashkëautorë ishin Jonas G. Miller, Departamenti i Psikiatrisë dhe Shkencave të Sjelljes, Universiteti Stanford (i cili ishte student i doktoratës në UC Davis kur u shkrua studimi); Sarah Kahle i Departamentit të Psikiatrisë dhe Shkencave të Sjelljes, UC Davis; dhe Natalie R. Troxel, tani në Facebook.
Në çdo ushtrim laboratorik, pasi kishte bashkangjitur një monitor për të regjistruar aktivitetin e rrahjeve të zemrës së fëmijëve, ekzaminuesi u tha fëmijëve se do të fitonin shenja për një larmi aktivitetesh dhe se argumentet mund të ktheheshin për një çmim. Shenjat u vendosën në një kuti, dhe secili fëmijë përfundimisht fitoi 20 dhurata. Pastaj para se të mbaronte seanca, fëmijëve u tha se mund të dhuronin të gjithë ose një pjesë të dhuratave të tyre fëmijëve të tjerë (në shkallën e parë, atyre u tha që këto ishin për fëmijë të sëmurë që nuk mund të vinin dhe të luanin lojën, dhe në shkallën e dytë , atyre u tha se fëmijët po përjetonin një vështirësi.)
Në të njëjtën kohë, nënat iu përgjigjën pyetjeve në lidhje me dashurinë e tyre të dhembshur për fëmijët e tyre dhe për të tjerët në përgjithësi. Nënat zgjodhën fraza në një sondazh të tillë si:
“Unë preferoj të angazhohem në veprime që ndihmojnë fëmijën tim sesa të angazhohem në veprime që do të më ndihmonin”.
“Ata që takoj gjatë punës sime dhe jetës mund të supozojnë se do të jem atje nëse kanë nevojë për mua.”
“Unë do të preferoja të vuaja vet sesa të shihja se dikush tjetër (një i huaj) vuan”.
Të marra së bashku, gjetjet treguan se bujaria e fëmijëve mbështetet nga ndërthurja e përvojave të tyre të socializimit – dashuria e dhembshurisë së nënave të tyre – dhe rregullimi i tyre fiziologjik, dhe se këto funksionojnë si “mbështetje të brendshme dhe të jashtme për aftësinë për të vepruar në mënyrë shoqërore që ndërton mbi njëri-tjetrin “.
Rezultatet ishin të ngjashme në moshat 4 dhe 6 vjeç.
Përveç vëzhgimit të prirjes së fëmijëve për të dhuruar dhuratat e tyre të lojës, studiuesit vunë re se të qenit më zemërgjerë gjithashtu u dukej përfitim fëmijëve. Në të dy moshat 4 dhe 6, regjistrimi fiziologjik tregoi se fëmijët që dhuruan më shumë dhurata ishin më të qetë pas aktivitetit, krahasuar me fëmijët që dhuruan asnjë ose pak. Hastings sugjeroi që “të jesh në një gjendje më të qetë pas ndarjes së dhuratave me të tjerët mund të forconte sjelljen bujare që prodhoi atë ndjenjë të mirë”.
Kjo punë u mbështet nga Instituti Fetzer, Lidhjet Mindfulness dhe Instituti Kombëtar i Shëndetit Mendor.
Marrë nga ScienceDaily.
